Muzeum Polskich
Formacji Granicznych im. mjr. Władysława Raginisa Siwkowski Aleksander Kazimierz - Aleksander Kazimierz Siwkowski

Aleksander Kazimierz Siwkowski, kpt. w korpusie oficerów administracji (intendentury), ur. 4 XII 1896 r. w Stawiszczu gub. Kijowska - zginął w 1940 r. Był synem leśnika i wraz z rodziną mieszkał w Stadnicy na Ukrainie. Po zdaniu matury, w 1914 r. został powołany do armii rosyjskiej, w której służył w czasie I wojny światowej: od 14 VII 1914 r. był w szkole podoficerów przy 1 batalionie kolejowym, następnie służył w 2 Zaamurskim Pułku Kolejowym i 4 Motorowym Pułku Kolejowym, jako instruktor i kierownik kancelarii. Po rozpadzie armii rosyjskiej, w okresie od 19 I do 14 VII 1918 r. działał w POW w Kijowie. 15 VII 1918 r. wstąpił do Komisji Likwidacyjno-Rewizyjnej WP gen. Aleksandra Osińskiego, działającej na Ukrainie. Po miesiącu został przeniesiony do 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego na Kubaniu, walczącej z wojskami ukraińskimi i bolszewikami. Wraz z dywizją, z Odessy przez Rumunię w czerwcu 1919 r. powrócił do Stanisławowa, gdzie przeformowano ją w 10 Dywizję Piechoty. W okresie od 1 XI 1918 do 19 I 1919 r. jako sierżant intendentury był p.o. referenta żywnościowego dywizji. Następnie od 20 I do 30 VI 1919 r. służył na froncie wojny polsko-rosyjskiej w 15 Pułku Strzelców Kaniowskich (później: 31 pp) jako p.o. oficera żywnościowego. W okresie od 1 VII do 31 VIII 1919 r. służył w intendenturze 10 Dywizji Piechoty jako oficer gospodarczy i referent żywnościowy. 1 X 1919 r. został mianowany podchorążym w korpusie saperów kolejowych. Za udział w walkach na froncie odznaczony był Krzyżem Walecznych (23 XII 1922 r.). 16 I 1921 r. został mianowany ppor. służby administracji w intendenturze 10 DPiech. W okresie od 2 V do 31 XII 1921 r. przydzielony był do dowództwa osad żołnierskich 10 DPiech, jako dowódca kolumny centralnej. Prawdopodobnie w 1921 r. został awansowany na por. ze starszeństwem z 1 VI 1919 r. Po przesunięciu dowództwa 10 DPiech. do Łodzi, w okresie od 1 I do 30 VIII 1922 r. przydzielony był jako referent żywnościowy do Rejonowego Kierownictwa Intendentury Okręgowego Zakładu Gospodarczego nr IV w Łodzi. Od 31 VIII 1922 do 19 I 1924 r. był oficerem żywnościowym komisji gospodarczej 4 Dywizjonu Taborów w Łodzi, a następnie referentem mobilizacyjnym i personalnym w 4 Oddziale Służby Intendentury. W 1925 r., nadano mu Medal Interaille de la Victorie, a w 1928 r. medale Za Wojnę 1918-1921 i Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

28 IV 1926 r. został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko referenta służby intendenckiej dowództwa 3 Brygady KOP w Wilejce. Po przybyciu 1 V 1925 r., został wyznaczony oficerem administracyjnym. Od 25 V 1929 r. był płatnikiem w 4 Batalionie KOP w Dederkałach. 31 III 1932 r. został przeniesiony na stanowisko płatnika Batalionu KOP „Orany”. W lipcu 1932 r. dodatkowo p.o. kierownika intendentury Brygady KOP „Grodno”. 6 XI 1936 r. został przeniesiony na stanowisko płatnika Batalionu KOP „Suwałki”. W listopadzie 1937 r. objął funkcję prezesa batalionowego koła Ligi Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej. W 1938 r. został awansowany na kapitana intendentury. 8 I 1939 r. nadano mu srebrny Medal Za Długoletnią Służbę.

Po rozformowaniu Batalionu KOP „Suwałki” od 1 IV 1939 r. objął stanowisko referenta Wydziału Budżetowo-Rachunkowego Szefostwa Intendentury Dowództwa KOP w Warszawie. W okresie od 15 IV do 8 V 1939 r. był czasowo przydzielony do Batalionu KOP „Wilejka”. We wrześniu 1939 r. służył na stanowisku płatnika 38 Dywizji Piechoty rezerwowej. Po rozbiciu dywizji dostał się do niewoli, ale jako ranny został z niej zwolniony. Po powrocie do rodziny przebywającej w Wilnie, 12 października 1939 r. został podstępnie aresztowany i wywieziony do obozu NKWD w Starobielsku. Został zamordowany w Charkowie w kwietniu 1940 r.

10 XI 2007 r. pośmiertnie awansowany przez Prezydenta RP do stopnia majora.