Muzeum Polskich
Formacji Granicznych im. mjr. Władysława Raginisa Kazimierz Oleszek

Kazimierz Oleszek, syn Stanisława i Anny z d. Ziarkowskiej, urodził się 02.02.1912 r. w Janiszowie (gmina Kosin, pow. Janów, woj. lubelskie). W roku 1927 ukończył szkołę powszechną i pracował w zawodzie czeladnika rymarskiego. W latach 30-stych XX w. mieszkał w Kisielinie pow. Horochowski, gdzie w dniu 30.03.1933 r. wydano mu (w wieku 21 lat) dowód osobisty. Przed wcieleniem do służby wojskowej brał udział w przysposobieniu wojskowym  drugiego stopnia od 23.10.1932 r. w 24 Pułku Piechoty w Łucku (L.dz. 5388/33).

Czynną służbę wojskową odbył w okresie od 02.11.1934 r. do 19.09.1935 r. w 2 Szwadronie 19 pułku Ułanów Wołyńskich w Ostrogu nad Horyniem, a następnie został przeniesiony do Szwadronu Kawalerii KOP „Mizocz”, gdzie służył od 20.09.1935 r. do 21.09.1936 r. Rozkazem KOP Brygady Wołyń Nr 14 z dnia 09.09.1936 r. Kazimierz Oleszek otrzymał pamiątkową odznakę KOP „Za Służbę Graniczną”. Dnia 21.09.1936 r. na podstawie rozkazu Ministerstwa Spraw Wojskowych, Departamentu Dowodzenia Ogólnego ( L.dz. 3432/Ł.j. org z dnia 18.07.1936 r.) Kazimierz Oleszek został przeniesiony do rezerwy (wpisu w książeczce wojskowej dokonał D-ca Szwadronu KOP „Mizocz” rotmistrz Gajewski). Ćwiczenia w rezerwie odbył w okresie od 26.09.1938 r. do 22.10.1938 r. w 3 Szwadronie 2 Pułku Strzelców Konnych.

Po służbie wojskowej pozostał w Ostrogu nad Horyniem, gdzie mieszkał w osadzie wojskowej Bielmaż Nr 91. Następnie przeprowadził się i zamieszkał w Przemorówce. Był żonaty z Anielą Oleszek, córką Stanisława Mondzelewskiego i Bronisławy z d. Chmurowskiej, ur. 31.05.1909 r. w Krzemieńcu, z którą miał dwóch synów: Tadeusza (ur. 09.09.1937 r.) i Jerzego ( ur. 24.10.1939 r.). Od połowy września 1939 r. losy Kazimierza Oleszka są nieznane. Został zabrany z domu przez NKWD i wywieziony. Wiadomo, że przebywał w łagrach i że udało mu się około 1942 r. z nich uciec, wiadomo że po styczniu 1942 r. służył w 8 Pułku Kawalerii w miejscowości Kamień Bieliński, wiadomo że po demobilizacji w 1945 r. został skierowany do dalszej służby w ochronie w Szumsku. Strzępy informacji i strzępy podniszczonych dokumentów dziś stanowią pewnego rodzaju „sacrum”, a także uczucie rodzaju żalu, że nie opowiedzą więcej... bo „kopiści” prawie wcale nie opowiadali co przeżyli … częściej było słychać cichutką melodię podśpiewywanych piosenek partyzanckich. Dnia 28.06.1957 r. na podstawie karty repatriacyjnej, wydanej przez Punkt Repatriacyjny w Białej Podlaskiej wrócił do Goszczowic (pow. Niemodlin, woj. opolskie), gdzie odnalazł część rodziny. Od bliskich dowiedział się, że jego żona Aniela z synami, od maja 1945r. po przesiedleniu z Wołynia na Ziemie Odzyskane, zamieszkała w Lubrzy (powiat Świebodzin, woj. poznańskie). W dniu 20.07.1957 r. Kazimierz Oleszek po raz pierwszy po 18 latach zobaczył żonę i synów. Rok później, tj. 18.07.1958 r. dotyka go największa z możliwych tragedii, w czasie odbywania zasadniczej służby wojskowej umiera syn Tadeusz. Po repatriacji do Polski podjął pracę w Kopalni Węgla Brunatnego w Sieniawie Lubuskiej, skąd przeszedł na emeryturę. Zmarł 08.11.1989 r. w Lubrzy (obecnie woj. Lubuskie), gdzie spoczywa ze swoją żoną  i synem.