Muzeum Polskich
Formacji Granicznych im. mjr. Władysława Raginisa Ludwik Nowicki

Ludwik Nowicki s. Jana i Marianny z d. Grześkowiak, urodził się 25.08.1897 r. w Puszczykówku (woj. poznańskie). Uczęszczał do szkoły elementarnej, po ukończeniu której pracował jako robotnik. Powołany do służby w armii niemieckiej (24.07.1916 – 28.12.1918), następnie brał udział w Powstaniu Wielkopolskim. Dnia 21.02.1919 r. wstąpił do Wojska Polskiego, przeszedł szkolenie w Szkole Podoficerskiej Piechoty przy 55 Pułku Piechoty w Bobrujsku (15.01.1920 – 20.10.1920) oraz wziął udział w wojnie polsko- sowieckiej. Zdemobilizowany w stopniu plutonowego dnia 14.07.1921 r. (specjalność – telefonista). Złożył 24.08.1921 r. podanie do Dyrekcji Ceł w Poznaniu z prośbą o przyjęcie do pracy w Straży Celnej. Po przejściu egzaminów wstępnych, został przyjęty 05.10.1921 r. Zgłosił się następnie do Szkoły Straży Celnej w Wieleniu (28.10.1921 r.), gdzie przeszedł kurs graniczny. Po jego ukończeniu przyjęto go na okres próbny (nadając numer instalacyjny 2003) do służby. Pod koniec stycznia 1922 r. rozpoczął służbę w Placówce Straży Celnej Skwierawy (Komisariat SC Lipusz). Po przemianowaniu Straży Celnej w Straż Graniczną (marzec 1928 r.) przeniesiony do Placówki Straży Granicznej Pałubice (Komisariat SG Sierakowice), gdzie pomyślnie przeszedł weryfikację i został mianowany strażnikiem granicznym od 01.10.1928 r.

Zawarł związek małżeński 19.07.1922 r. z Teodozją Szeląg. Miał troje dzieci: Zbigniewa (ur. 03.08.1923 r.), Eugenię (ur. 22.02.1925 r.), Stefanię (ur. 23.01.1929 r.)

Strażnik Ludwik Nowicki zmarł 21.08.1934 r. w szpitalu wojskowym. Został pochowany z honorami wojskowymi na cmentarzu w Bydgoszczy.