Muzeum Polskich
Formacji Granicznych im. mjr. Władysława Raginisa Tadeusz Jarmoliński -

płk Tadeusz Jarmoliński s. Feliksa, ur. 18.10.1926 r. w Kłopytyczach (woj. nowogródzkie). Do 1939 r. uczęszczał do Szkoły Powszechnej w Hancewiczach i Łoktyszach (pow. łuniniecki).

Wybuch II wojny światowej zastał go w gajówce Danusin, gdzie ojciec był gajowym. W lutym 1940 r. został wraz z rodziną zesłany przez władze radzieckie, podobnie jak inne polskie rodziny pracowników służby leśnej, do tajgi w obwodzie Wołogda. Pracował tam przy wyrębie lasu i spławie drewna rzekami Dwinica i Suchona. W październiku 1941 r. przeniesiono go do południowego Kazachstanu, gdzie w kołchozie Koktiube uprawiał bawełnę i zboże. Dnia 02 kwietnia 1944 r. wstąpił do, utworzonego na terenie ZSRR, Wojska Polskiego. Po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Piechoty w Riazaniu (październik 1944) otrzymał awans na podporucznika i został skierowany do 37 pułku piechoty na dowódcę plutonu w 2 kompanii strzeleckiej. Brał udział w walkach z Niemcami pod Rottenburgiem, a w kwietniu 1945 r. został ranny i kontuzjowany w rejonie Budziszyna.

Po pobycie w 66. Szpitalu Wojennym w Poznaniu powrócił do macierzystej jednostki, która stacjonowała w Bogatyni (na stanowisko zastępcy dowódcy kompanii ds. liniowych). W tym czasie ochraniał granicę państwa polskiego na Nysie Łużyckiej i uczestniczył w zwalczaniu „Wehrwolfu” na ziemi jeleniogórskiej. W styczniu 1946 r. skierowano go na kurs do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, który ukończył w listopadzie tego roku. Otrzymał następnie przydział do Departamentu Wojsk Ochrony Pogranicza w Warszawie i skierowanie do służby na Lotnisko Okęcie. W jednostce tej zajmował stanowisko zastępcy kierownika PPKA ds. wywiadu (listopad 1946 – styczeń 1948) i kierownika GPK (styczeń 1948 – styczeń 1950). Od stycznia 1950 r. do października 1953 r. służył w Oficerskiej Szkole WOP, na stanowiskach: zastępcy dowódcy kursu, wykładowcy, starszego wykładowcy. W tym czasie szkolił podchorążych w zakresie kontroli ruchu granicznego oraz służby granicznej. W październiku 1953 r. został przeniesiony do służby w Dowództwie WOP, kolejno na stanowiska: szefa Wydziału Kontroli Ruchu Granicznego (październik 1953 – listopad 1954), zastępcy szefa Oddziału Operacyjnego, szefa Oddziału Operacyjnego (listopad 1954 – wrzesień 1956), zastępcy szefa Zarządu ds. Kontroli Ruchu Granicznego (wrzesień 1956 – lipiec 1958), szefa Wydziału Ruchu Granicznego (lipiec 1958 – listopad 1959), zastępcy szefa Oddziału Kontroli Ruchu Granicznego (listopad 1959 – kwiecień 1961), zastępcy szefa Oddziału Kontroli Ruchu Granicznego Zarządu Zwiadu (od kwietnia 1961), a następnie wieloletniego szefa tego Oddziału. Na tym stanowisku odpowiadał m.in. za tworzenie systemu kontroli i zabezpieczenia ruchu granicznego, był inicjatorem wprowadzenia wspólnego wykonywania kontroli granicznej i celnej przez organy WOP oraz Urzędy Celne PRL, CSR, NRD i ZSRR. Wiele z jego pomysłów zostało zastosowanych w organizacji przejść granicznych oraz w zakresie wykrywania przestępczości granicznej. Wykonując obowiązki służbowe uzupełniał także swoje wykształcenie. W 1958 r. ukończył w systemie zaocznym Liceum Ogólnokształcące i uzyskał świadectwo dojrzałości. W latach 1958-1963 studiował zaocznie na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego i otrzymał tytuł magistra prawa.

W kwietniu 1991 r. przeszedł na emeryturę. Od maja 1991 r. do 30 listopada 1996 r. pracował w Biurze Kontroli Ruchu Granicznego Komendy Głównej Straży Granicznej (na stanowisku specjalisty, w wymiarze 1 etatu). Wykorzystując swe doświadczenie zawodowe przygotowywał projekty przepisów prawnych dotyczących organizacji kontroli ruchu granicznego przez jednostki terenowe nowotworzonej formacji (m.in. projekt regulaminu pełnienia służby w GPK).