płk Bogdan Mazurek urodził się w dniu 24 lutego 1933 roku w m. Piaski Niemojewskie, gm. Lututów, pow. Wieluń. Był piątym z kolei dzieckiem wśród dziewięciorga rodzeństwa (7 braci i 2 siostry). Rodzice jego Leon i Anna mieszkali na komornym w Lututowie ul. Złoczewska u gospodarza Lesiewicza. Poznali się na robotach wyjazdowych do Niemiec i tam się pobrali w 1924 roku. Tam też urodziła się trójka najstarszego rodzeństwa. W latach wielkiego kryzysu mama z dziećmi wróciła do kraju, a ojciec szukał pracy we Francji w kopalni węgla. Powrócił w 1932 roku i podjął pracę w młynie jako robotnik. Mama doraźnie pracowała jako sprzątaczka w szkole, także starsze rodzeństwo pracowało i mieszkało u gospodarzy.
W 1940 roku całą jego rodzinę wywieziono na roboty do majątku w Niemczech (Schmerwitz, pow. Belzig, l. Brandenburg). Po wojnie w maju 1945 roku wrócili do Polski osiedlając się w Świebodzinie. Ojciec dostał pracę robotnika w Starostwie. Pułkownik po raz pierwszy został zapisany do szkoły. W Niemczech uczyli go starsi bracia czytania i pisania. Kierownik szkoły zakwalifikował go do 5 klasy. Po ukończeniu zdał egzamin do szkoły ogólnokształcącej.
Przerwał naukę w 10 klasie, zgłaszając się ochotniczo w wieku 18 lat do Oficerskiej Szkoły Wojsk Ochrony Pogranicza (werbunek przeprowadzali podchorążowie ze Szkoły w Kętrzynie). W czasie egzaminów do szkoły komisja egzaminacyjna sprawdzała zasób wiadomości z zakresu: literatury, rachunków oraz znajomości przywódców kraju.
W tym czasie kandydaci wykorzystywani byli do prac remontowo – budowlanych i porządkowych. Przechodzili też przegląd lekarski. Został przyjęty i otrzymał rozkaz stawiennictwa na dzień 15 września otrzymując również bilety na przejazd pociągami.
Nauka rozpoczęła się w październiku 1951 roku. Ku jego zaskoczeniu został skierowany na kurs polityczny. W czasie werbunku zapewniano go, że będzie mógł realizować swoje zamiłowania sportowe jako przyszły instruktor wychowania fizycznego. Szybko pogodził się z nowym przydziałem, zwłaszcza że mógł nadal uprawiać swoją ulubioną lekkoatletykę.
Kurs polityczny, którym dowodził kpt. Bronisław Holak liczył około 150 podchorążych, podzielonych na 5 plutonów. Cały pluton zamieszkiwał w jednej sali żołnierskiej z piecowym ogrzewaniem. W budynku najwięcej miejsca zajmowała świetlica żołnierska, później pomieszczenia magazynowe, kancelarie dowódców, sala czyszczenia broni oraz sala wychowania fizycznego. Obowiązywał 6 dniowy tydzień nauki, po 7 godzin lekcyjnych dziennie, 3 godziny obowiązkowej nauki własnej. Zajęcia programowe prowadzili oficerowie z Cyklów Przedmiotowych. Byli to w pełni zaangażowani wykładowcy o różnym stopniu wykształcenia i żołnierskim stażu. Między innymi: mjr Aleksander Kamiński, mjr Undak, kpt. Jarmoliński, por. Leon Gruza, por. Tadeusz Kutkowski. Wszyscy dowódcy plutonów byli młodymi podporucznikami, absolwentami Szkoły.
Dowódcami drużyn byli podoficerowie, kandydaci z wojska. Poziom był bardzo zróżnicowany, tak pod względem wieku i wiedzy. Większość miała jedynie ukończoną szkołę podstawową. Także wśród kadry nauczającej wyjątkami były studia wyższe (Kamiński, Undak) lub zawody nauczycielskie (z okresu międzywojennego mjr Karol Małek). Obok nauki wszyscy brali udział w wielkiej przebudowie koszar (wykopy w dawnej ujeżdżalni przebudowywanej na kinoteatr, budowa boiska na terenie bagiennym z 4 torową bieżnią.
Organizatorem i pomysłodawcą tych zmian był komendant Oficerskiej Szkoły WOP płk Aleksy Romanow – oficer Armii Radzieckiej. Był powszechnie szanowanym przez kadrę i podchorążych. Jeździł na zawody sportowe, zwalczał wulgaryzmy językowe, kochał muzykę. Po latach płk Mazurek wspomina go bardzo serdecznie.
W drodze wyróżnienia za najlepsze wyniki ze wszystkich roczników podchorąży Mazurek został wysłany na obchody święta 1 Maja do Warszawy. Każda Brygada wysyłała po jednym przodowniku służby granicznej. W czasie manifestacji zajął miejsce naprzeciw trybuny honorowej. Pierwszy raz widział przywódców ówczesnej Polski – Bolesława Bieruta, marszałka Polski Konstantego Rokossowskiego i innych. Pierwszy raz zobaczył również Warszawę, już dźwigającą się z ruin.
Egzaminy zbiegły się w terminie z wyjazdem na spartakiadę ,,Gwardii” we Wrocławiu. Zorganizowano tak, że w ciągu jednego dnia zdawał egzaminy przed różnymi komisjami teoretycznie oraz praktycznie i mógł wyjechać na mistrzostwa. Dopiero po powrocie dowiedział się, że uzyskał oceny bardzo dobre. W tamtym czasie mało kto miał same piątki. Uzyskał stopień oficerski podporucznika. W sumie na 500 promowanych, tylko kilku miało ten stopień, pozostali zostali awansowani do pierwszego stopnia w korpusie oficerskim jakim był stopień chorążego.
Po promocji, której dokonał gen. bryg. Julian Hibner z otrzymanym wyposażeniem: waliza, worek, 2 koce, peleryna, mundur wyjściowy i służbowy, mapnik, raportówka oraz pierwsze pobory i rozkazy stawiennictwa w Brygadach – młodzi oficerowie rozjechali się do domów.
W październiku 1952 roku wraz z kilkudziesięcioma innymi oficerami ppor. Mazurek zameldował się w 19 Brygadzie WOP w Kętrzynie. Po sprawdzianie ze strzelania i wychowania fizycznego przydzielono ich na funkcje dowódców plutonu i zastępców dowódców kompanii w szkoleniu poborowym. W Brygadzie był tylko do zakończenia szkolenia poborowych. Z początkiem stycznia 1953 roku zameldował się u Zastępcy Komendanta Oficerskiej Szkoły WOP ds. politycznych płk Aleksandra Przestaszewskiego. Powiadomił, iż obejmuje on stanowisko wykładowcy w Cyklu Politycznym, informując, iż są trzy pod cykle: - historia Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (WKP), - historia Polski, - praca partyjno-polityczna. Dodał również, iż nie zna on dobrze pierwszego i trzeciego pod cyklu, dlatego też kieruje go do pod cyklu historii Polski. W ten sposób rozpoczęła się jego żołnierska droga w uczelni kętrzyńskiej, aż do zwolnienia do rezerwy 11 listopada 1990 roku.
Trafił do życzliwego ale i wymagającego grona. Początkowo chodził na zajęcia z innymi wykładowcami, uczono go pisania opracowań metodycznych (elaboraty na około 12 stron maszynopisu na każde 2 godziny zajęć). Czas był całkowicie zajęty – do obiadu, zajęcia po obiedzie – odprawy w cyklu, omawianie opracowań metodycznych wszystkich tematów. Dwa razy w tygodniu obowiązkowe zajęcia z wychowania fizycznego i codzienne 15 minutowe przed zajęciami ćwiczenie w celowaniu z pistoletu do tarczy. Ponadto organizowane były liczne dodatkowe zajęcia dla kadry, objęte egzaminami.
W tym czasie zawarł związek małżeński w dniu 17 kwietnia 1954 roku z Barbarą, z domu Pińska. W dniu zawarcia małżeństwa musiał najpierw przeprowadzić 4 godziny zajęć i biec, żeby zdążyć na 12.00 do Urzędu Stanu Cywilnego. Takie to były czasy.
W wojsku ukończył maturę w 1957 roku. W roku 1960 ukończył roczny Kurs Doskonalenia Oficerów w Wojskowej Akademii Politycznej w Warszawie. W 1967 roku uzyskał tytuł magistra na Wydziale Historyczno – Socjologicznym w Wyższej Szkole Nauk Społecznych w Warszawie. W 1975 roku ukończył studia podyplomowe z pedagogiki i dydaktyki wojskowej. Również w tym samym okresie 3 miesięczny kurs taktyczno – operacyjny. W kętrzyńskiej szkole pełnił różne stanowiska od wykładowcy, starszego wykładowcy, kierownika Cyklu Szkolenia przedmiotów społeczno – politycznych, Zastępcy Komendanta Szkoły do Komendanta Centrum Szkolenia Wojsk Ochrony Pogranicza.
Wyjeżdżał do Brygad na kontrolę praktyk granicznych podchorążych. Brał udział w ćwiczeniach ,,Wybrzeże 1969” w Bałtyckiej Brygadzie WOP.
W późniejszym czasie uczestniczył we wszystkich (corocznych) odprawach i szkoleniach kadry kierowniczej szkolnictwa wojskowego organizowanych przez Oddział Szkolenia Ministerstwa Obrony Narodowej. Pełnił liczne funkcje społeczne tak w wojsku (kierownik sekcji lekkoatletycznej w Klubie ,,Granica”, PTTK, żeglarstwie itp.), jak i cywilu (przewodniczący Wojewódzkiej Rady Narodowej w Olsztynie – przez dwie kadencje, radny przez trzy kadencje).
Był wielokrotnie wyróżniany m. in.:
- Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski
- Złotym Krzyżem Zasługi
- Złotym Medalem za zasługi dla obronności Kraju
- Złotym Medalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
- Złotą odznaką Za Zasługi Ochronie Granic PRL
- Złotą Odznaką w Służbie Narodu
- Medalem Komisji Edukacji Narodowej
- Odznaką Za Zasługi Dla Obrony Cywilnej
- Złotą Odznaką Honorową Zasłużony dla Warmii i Mazur
- Odznaką Zasłużony Działacz Kultury
- Krzyżem Za Zasługi dla ZHP
- Złotą Odznaką Zasłużony Działacz Ligi Ochrony Kraju
Najważniejszym odznaczeniem, które otrzymał był Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.
W żołnierskim życiu nie ma samych blasków. Nie ominęły płk. Mazurka również liczne niepowodzenia i ciężkie przeżycia tak służbowe jak i osobiste. Ale ilekroć wraca do lat żołnierskiej służby, czuje że nie były to lata daremne. Dziś jest dumny, że był cząstką tej Szkoły, która tak pozytywnie zmienia się w warunkach Straży Granicznej.
płk rez. Bogdan Mazurek za działanie na rzecz pozytywnego wizerunku kętrzyńskiej szkoły został uhonorowany przez Komendanta Centrum Odznaką Pamiątkową Centrum Szkolenia Straży Granicznej w Kętrzynie na podstawie uchwały Kapituły Odznaki nr 2/10 z dnia 5 maja 2010 roku.
-
Pokaż opis pliku Dyplom ukończenia Oficerskiej Szkoły Wojsk Ochrony Pogranicza -
Pokaż opis pliku Był czas i na odpoczynek -
Pokaż opis pliku płk Bogdan Mazurek jako Przewodniczący Wojewódzkiej Rady Narodowej w Olsztynie -
Pokaż opis pliku Komendant Centrum Szkolenia WOP płk Bogdan Mazurek z rąk członka Rady Państwa Kazimierza Morawskiego otrzymuje Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – wrzesień 1987 r. -
Pokaż opis pliku płk rez. Bogdan Mazurek z żoną Barbarą
Źródło: Zdjęcia pochodzą ze zbiorów prywatnych płk. rez. Bogdana Mazurka
Opracował: Edward Milewski