Muzeum Polskich
Formacji Granicznych im. mjr. Władysława Raginisa Wojciech Chorzępa

kpt. Wojciech Chorzępa - urodził się 24.02.1894 r. w Nienadówce, syn Stanisława. W latach 1913-1914 należał do „Strzelca”. Ukończył Seminarium Nauczycielskie w Rzeszowie. We wrześniu 1914 r. wstąpił do 15. komp. IV baonu 3 pułku piechoty II Brygady Legionów Polskich. W 1915 r. został powołany do 40 pułku piechoty austriackiej, gdzie służył do stycznia 1916 r. W tym samym roku przeszedł do Legionów pełniąc służbę przy Dowództwie Grupy Legionów Polskich, następnie w Polskim Korpusie Posiłkowym, do 1918 r.

Podczas Kryzysu Przysięgowego został internowany w miejscowości Huszt. Po ucieczce z internowania ukrywał się w Kongresówce, gdzie podjął pracę nauczyciela w szkole podstawowej w Klonówku (gm. Kuczki).

Od 01.03.1919 r. ponownie w Wojsku Polskim. Został zweryfikowany jako porucznik administracyjny (grupa administracyjna intendentury) ze starszeństwem z 01.06.1919 r. Walczył w armii gen. Józefa Hallera, a następnie w grupie gen. Franciszka Latinika biorąc udział w wojnie polsko – bolszewickiej w 1920 r. Później służył w Rejonowym Zakładzie Gospodarczym w Tarnopolu (1923-1926).

Od marca 1926 r. pełnił służbę w Korpusie Ochrony Pogranicza. Początkowo w 1 Baonie KOP (Budsław) jako oficer materiałowy baonu, następnie oficer żywnościowy. W lipcu 1926 r. został przeniesiony do Dowództwa 1 Brygady KOP w Zdołbunowie, gdzie pełnił funkcje: zastępcy referenta służby intendentury dowództwa brygady, intendenta brygady, referenta intendentury brygady. Z dniem 31.03.1932 r. przeniesiony do Szefostwa Intendentury KOP w Warszawie na stanowisko referenta w referacie kontroli. Awansowany dnia 19.03.1937 r. na stopień kapitana intendentury. W terminie 30-31.03.1937 r. otrzymał rozkaz wyjazdu do Czortkowa w związku z przeniesieniem do IV Rejonu Intendentury KOP. Wiosną 1939 r. służył na stanowisku pomocnika kierownika IV Rejonu Intendentury KOP w Czortkowie.

We wrześniu 1939 r. walczył w 36 Dywizji Piechoty w szwadronie kawalerii KOP „Czortów”. Oddział został rozbity przez Niemców pod miejscowością Końskie w bitwie pod Iłżą. Uniknął niewoli i od stycznia 1940 r. należał do Związku Walki Zbrojnej, a później do Armii Krajowej. W stopniu kapitana był kwatermistrzem Obwodu Rzeszów Armii Krajowej. Używał pseudonimów „Grom” i „Roland”. W roku 1940 dowiedział się, że jego syn Edward został aresztowany przez NKWD za udział w Powstaniu Czortowskim, a jego żona Maria i dwie córki Halina i Eulalia zostały wywiezione z Czortkowa na Syberię. W 1942 r. został zdekonspirowany i czasowo odsunięty od pełnienia obowiązków. W 1943 r. przeniesiony na stanowisko kwatermistrza Inspektoratu Rejonowego Rzeszów Armii Krajowej, przeprowadzał szkolenia m.in. kursy minerskie, produkcji bomb zapalających, kursy walki wręcz i posługiwania się bronią palną. Uczestniczył w przejmowaniu zrzutów alianckich z uzbrojeniem dla placówki Armii Krajowej, przygotowującej się do akcji „Burza”. Brał udział w wielu akcjach podziemia m.in w: likwidacji komendanta posterunku Kripo w Kolbuszowej Ukraińca Włodzimierza Halickiego i jego współpracownika Batko, egzekucji gestapowców Pottenbauma i Flaschke, zlikwidowaniu znanego volksdeutscha Kaniastego, zniszczeniu tartaku w Turzy, zlikwidowaniu spędów bydła w rożnych miejscowościach.    

We wrześniu 1944 r. został aresztowany przez Powiatowy Urząd Bezpieczeństwa Publicznego w Kolbuszowej, przekazany NKWD i wywieziony do łagru nr 270 w Swierdłowsku (ZSRR). Do kraju powrócił w listopadzie 1947 r. W Polsce pracował w Wydawnictwach Prawniczych. Odmówiono mu emerytury za okres służby w Korpusie Ochrony Pogranicza. Zmarł po ciężkiej chorobie 3.VI 1968 r.

Żonaty z Marią, dzieci: Edward, Halina, Eulalia.