str. Teofil Budziński urodził się 15 grudnia 1895 r. w miejscowości Pyzdry (woj. Wielkopolskie) jako syn Tomasza i Michaliny (z domu Orlikowska). Ukończył 4-klasową Szkołę Powszechną w Pyzdrach. Z zawodu był rzeźnikiem. Po ukończeniu szkoły wyjechał z rodzicami do Niemiec i tam pracował w ogrodnictwie. W listopadzie 1918 r. powrócił do Polski, do Czarnkowa. W styczniu 1919 r. wstąpił do Wojska Polskiego, do 1 Kompanii Czarnkowskiej. Został ranny podczas walk w Powstaniu Wielkopolskim. W marcu 1919 r. przydzielono go do 67 p.p. i skierowano do szkoły podoficerskiej. Dnia 15 grudnia 1920 r. zwolniony z Wojska Polskiego.
W okresie od 31 lipca do 7 października 1922 roku przebywał na kursie w Szkole Straży Celnej w Wieleniu. Następnie, dnia 8 października 1922 r. wstąpił do Straży Celnej i rozpoczął służbę w stopniu strażnika w Placówce SC Gutowo (Komisariat SC Rybno, Inspektorat Straży Celnej Działdowo). 1 stycznia 1924 r. otrzymał mianowanie na stałego funkcjonariusza Straży Celnej. W miejsce Straży Celnej została powołana 22 marca 1928 r. Straż Graniczna, w której str. Teofil Budziński kontynuował służbę w Placówce SG II linii Rybno (Komisariat SG Rybno, Inspektorat Graniczny Brodnica, Mazowiecki Inspektorat Okręgowy SG). W marcu 1933 roku trafił do Placówki SG Fitowo (Komisariat SG Krotoszyny, Inspektorat Graniczny Brodnica, Mazowiecki Inspektorat Okręgowy). Z dniem 1 września 1935 roku uzyskał prawo do noszenia szewronów za 12 lat służby. Na początku marca 1937 r. został przeniesiony z Mazowieckiego Inspektoratu Okręgowego SG do Pomorskiego Inspektoratu Okręgowego SG i otrzymał przydział do Placówki SG Tymawa (Komisariat SG Nowe, Inspektorat Graniczny Tczew). 10 marca 1937 roku przyznano mu prawo do noszenia szewronów za 15 lat służby.
Po wybuchu II Wojny Światowej brał udział w walkach w obronie Warszawy. W październiku 1939 r. dostał się do niewoli i został wywieziony do Niemiec (Stalag IX A w Trutzhain niedaleko Ziegenhain). W 1942 roku skierowano go do robót przymusowych Organizacji Todt pod Wołgogradem. Po zakończeniu wojny wstąpił do Milicji Obywatelskiej w miejscowości Gniew-Nicponia (wieś w powiecie tczewskim). W 1947 roku wyjechał do Szczecina i tam pracował w Stoczni Szczecińskiej do 31 marca 1959 r., następnie przeszedł na emeryturę.
Zmarł 6 listopada 1968 roku i został pochowany w rodzinnym grobie na cmentarzu w Czeszewie.
W styczniu 1921 roku poślubił Zofię Przybylską. Mieli ośmioro dzieci: Zdzisław (ur. 1922 r.), Helena (1924 r.), Maria Magdalena (ur. 1925 r.), Szczepan Jan (ur. 1926 r.), Irena (ur. 1928 r.), Łucja Zofia (ur. 1930), Zofia Regina (ur. 1931 r.) oraz Bogdan (ur. 1933 r.).
- Medal za Wojnę 1918-1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaka Pamiątkowa Straży Granicznej
- Brązowy Medal „Za Długoletnią Służbę”
- Wielkopolski Krzyż Powstańczy
- Medal Niepodległości za udział w Powstaniu Wielkopolskim
- Medal Zwycięstwa i Wolności
- Odznaka Strzelecka III klasy
- Państwowa Odznaka Sportowa
- Złota Odznaka Pamiątkowa Gryfa Pomorskiego
Bibliografia:
- Życiorys – Teofil Budziński.
- ASG Szczecin, Wielkopolski Inspektorat Okręgowy Straży Celnej, sygn. 174/1, s. 25: Rozkaz nr 4 z 13 I 1927 r.
- ASG Szczecin, Komenda Straży Granicznej, sygn. 187/39, s. 17: Rozkaz Nr 3 z 5 IV 1937 r.
- ASG Szczecin, Mazowiecki Inspektorat Okręgowy, sygn. 188/9, s. 99: Rozkaz nr 20 z 31 VII 1935 r.
- ASG Szczecin, Pomorski Inspektorat Okręgowy, sygn. 189/11, s. 34: Rozkaz nr 7 z 25 II 1938 r.
- ASG Szczecin, Akta osobowe, Budziński Teofil, sygn. 196/345.
Opracowała: Iwona Wiśniewska na podstawie materiałów nadesłanych przez Pana Remigiusza Maćkowiaka oraz dokumentów przechowywanych w Archiwum Straży Granicznej z siedzibą w Szczecinie.